มีอยู่ครั้งหนึ่ง ผมจำได้ หัวหน้า ท่านได้เล่าให้ฟังว่า...ผมเคยสัญญากับลูกชายไว้ว่า จะซื้อโทรศัพท์ให้ใหม่ถ้าหากเขาสอบเข้าม.1โรงเรียนประจำจังหวัดได้ วันนั้นก็มาถึง ลูกชาย ของผมสอบได้จริงๆและถึงเวลาที่ผมต้องทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับลูกชาย ในขณะนั้นโทรศัพท์อยู่ที่ในราคาหนึ่งหมื่นสองพันบาท ไม่ใช่ผมไม่มีเงิน แต่ผมอยากจะสอนให้ลูกชายรู้จักคุณค่าของเงิน โดยที่เขารู้ด้วยตัวของเขาเอง ผมได้ไปเบิกบัญชีธนาคารมาแล้วให้พนักงานเอาเฉพาะแบงค์ยี่สิบ แล้วนำมาให้ลูกชาย โดยบอกว่า ลูกนี่เงินพ่อเตรียมไว้ให้หนูเรียบร้อยแล้ว..ลองนับดูครบไหม...แล้วนับเสร็จก็ไปซื้อเองเลยนะชอบแบบไหนก็ไปเลือกดู รางวัลของหนูที่พ่อสัญญาเอาไว้ แล้วหัวหน้าก็เดินออกมาปล่อยให้ลูกชายท่านนั่งนับเงิน...ปกติตอนลูกชายของท่านอยู่ป.6ได้เงินไปโรงเรียน สี่สิบบาท พอเขานับเสร็จเสร็จก็ออกไปที่ห้างเพื่อเลือกดูโทรศัพท์ทันที โดยที่หัวหน้าท่านก็นั่งลุ้นอยู่ที่บ้าน...ไม่นานนักลูกชายก็กลับมาพร้อมบอกว่า พ่อครับ "หนูคืนเงินให้พ่อครับ" หัวหน้าก็ถามกลับไปว่า "อ้าวก็นี่มันของหนูพ่อให้หนูไปซื้อโทรศัพท์รางวัลของหนูไง" "หนูไม่เอาแล้วครับ หนูนับๆดู มันแยะนะพ่อ ตั้งหลายใบ หนูได้ไปโรงเรียนก็หลายเดือน หนูไม่เอาดีกว่า เครื่องเดิมก็ใช้ได้ หนูเสียดายเงิน" หัวหน้าท่านก็ยิ้มๆได้ผล..ท่านก็นึกหาวิธีตั้งนานกว่าจะคิดวิธีนี้ออก...ครับหัวหน้าท่านเป็นยิ่งกว่าหัวหน้า เป็นทั้งครูผู้ให้ความรู้ ท่านมีเวลาจะสอนอยู่เสมอ มีลูกดุลูกปลอบ มีลูกท้าทาย สารพัดวิธี..ที่ติดหูพวกเราคือเฮ้ยยยยยมั่วเปล่า มั่วๆๆๆๆๆๆ แล้วท่านจะพยายามสอนให้เราเป็นมืออาชีพ ทำงานแบบมืออาชีพ..มีเวลาจะเอาเรื่องราวดีๆมาฝากครับ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น