หมาป่ากับลูกแกละ
ผมเคยเล่าให้ลูกๆฟังเป็นประจำก่อนนอนแต่ไม่เคยประสบกับตัวเองมาก่อน...อยู่มาวันหนึ่งผมได้ประสบกับตัวเองจึงรู้ว่า สภาพจิตใจของลูกแกละตัวนั้นเป็นอย่างไร...ลองมาอ่านติดตามกันดูนะครับ
ปกติผมกับลูกชายก่อนนอนจะเล่านิทานให้เขาฟังเสมอ..วันนี้ก็เช่นเคย ก็นิทานเรื่องเก่าๆเล่าวนซ้ำแล้วซ้ำเล่าแต่ลูกๆก็ไม่เคยที่จะเบื่อฟัง "พ่อครับวันนี้เอานิทานหมาป่าดีกว่านะครับ"น้องเคนมักเสนอแนะมา "หรือไม่ก็จระเข้" "โหไม่เอาหรอกเรื่องจระเข้ฟังทุกวันพี่คิมเบื่อแล้วหละ" พี่คิมบ่นๆให้น้องชาย "อ้าว ก็น้องเคนชอบนี่นา" "เอาหละ..ตกลงเรื่องนี้เรื่องใหม่ แต่เป็นหมาป่ากับลูกแกละ" ผมรีบพูดสวนออกมา ก่อนที่อะไรๆจะตามมา เดี๋ยวจะนอนดึก
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว.....มีป่าแห่งหนึ่ง มีลำธารเล็กๆไหลผ่านหล่อเลี้ยงชีวิตสรรพสัตว์น้อยใหญ่ในป่าแห่งนี้ ทุกๆวันจะมีสัตว์ลงมากินน้ำที่ลำธารเป็นประจำ วันนี้ก็เช่นเคย ลูกแกละตัวน้อยๆหลังจากและเล็กหญ้ากินริมฝั่งลำธารเกิดหิวน้ำก็เลยตัดสินใจจะเดินลงไปกินน้ำ ทันใดนั้นเองตาของลูกแกละก็เหลือบไปเห็น หมาป่าตัวหนึ่งกำลังกินน้ำอยู่ในลำธารเข้า ก็เกิดความกลัวหมาป่าขึ้นมา ลูกแกละเลยเดินอ้อมย้อนมาที่ท้ายลำธารเพื่อจะกินน้ำด้วยความกระหาย ขณะที่ลูกแกละกำลังก้มกินน้ำอยู่นั่นเอง ก็มีเสียง
ตวาดจากหมาป่าที่อยู่ต้นลำธารมาว่า "ชิชะ เจ้าแกละน้อย เจ้ากล้าดีอย่างไรจึงได้ลงมากินน้ำในลำธารแห่งนี้ รู้ไหมว่าข้ากำลังกินน้ำอยู่" หมาป่าพูดหาเรื่องเพราะถือว่าตนนั้นใหญ่กว่า "โถท่านหมาป่าผู้ยิ่งใหญ่แห่งป่านี้ ข้าพเจ้าหิวน้ำเหลือเกิน อากาศก็ร้อน ไม่รู้ว่าลำธารแห่งนี้เป็นสมบัติของท่าน ท่านสร้างเอาไว้หรือ"ลูกแกละตอบด้วยความใสซื่อ "หนอยแหนะต่อล้อต่อเถียง เจ้าเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม ข้าแม้ไม่ได้เป็นคนสร้างลำธาร แต่ข้ามากินก่อน เจ้ามาทีหลัง แถมยังมาทำให้น้ำที่ข้ากำลังกินขุ่น " หมาป่าพูดอย่างโมโหและหาเรื่องอีก "ท่านผู้ยิ่งใหญ่เจ้าขา ท่านอยู่เหนือลำธาร ข้าพเจ้าอยู่ท้ายท่าน..เหตุใดน้ำที่ข้าย่ำจะไหลย้อนไปหาท่านได้" ไม่วายที่ลูกแกละจะอธิบายเพื่อให้หมาป่าหายโกรธ หมาป่าลืมตัวมัวแต่คิดจะหาเรื่องลืมไปว่าตนเองอยู่เหนือลำธาร จึงโมโหหนักและบ่ายเบี่ยงจะหาเรื่องเอาชนะให้จงได้ "ข้าไม่ได้หมายถึงเจ้า..ข้าหมายถึงพ่อเจ้า เมื่อสองเดือนก่อนพ่อเจ้าทำให้น้ำข้าขุ่น เจ้าเป็นลูกเจ้าต้องรับผิดชอบ" พร้อมทั้งตั้งท่าแยกเขี้ยวจะขย้ำลูกแกละให้ตายจมเขี้ยว ลูกแกละเห็นดังนั้นทั้งกลัวและตกใจ ตัวสั่นงันงก รีบบอกไปว่า "โปรดเมตตาเถิดท่านเจ้าขา โปรดเมตตาด้วย ข้าเพิ่งเกิดได้แค่เดือนเดียวเอง ไม่รู้ซ้ำไปว่าพ่อคือใคร ไฉนท่านถึงทราบได้" พอลูกแกละพูดจบ หมาป่ากลับโกรธเพิ่มขึ้นเพราะไม่ว่าจะหาเรื่องอย่างไรแต่ลูกแกละก็หาเหตุผลมาแย้งได้เสมอ จึงแยกเขี้ยวกระโจนหมายขย้ำคอลูกแกละให้ตายและจะกินเป็นอาหารทันที ทันใดนั้นเองก็มีเสียงตวาดจากจากริมตลิ่ง "หยุดเดี๋ยวนี้นะเจ้าหมาป่าเกเร"ทั้งหมาป่าและลูกแกละหันไปมองที่เสียงนั้นแทบจะพร้อมๆกัน เป็นราชสีห์ตัวหนึ่งยืนจังก้ามองหมาป่าตาไม่กระพิบ "เจ้ามันเกเรหาเรื่องเขาไปทั่วป่า แถมยังทำโอหังต่อหน้าข้าอีก..รีบไสหัวของเจ้าไปซะแล้วอย่าให้เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นอีก" ราชสีห์ผู้เป็นเจ้าป่าคำรามด้วยเสียงที่เปรี่ยมไปด้วยอำนาจ ลูกแกละดีใจอย่างมากและโล่งอกที่ยังมีผู้เมตตาและปกป้องตน ส่วนหมาป่า ผู้เคยผยองกับหางหลุบก้มหน้า เดินถอยห่างออกไปอย่างเซื่องซึม...."นี่เจ้าแกละน้อย ต่อไปนี้ให้เจ้าระวังตัวเอาไว้ให้มาก คนพาลมีอยู่มากมาย เห็นว่าเขาพาลก็เลี่ยงซะหลบไกลๆอย่าต่อล้อต่อเถียงกับคนพาล รู้หรือไม่" ราชสีห์หันมากล่าวกับลูกแกละอย่างเมตตาและน้ำเสียงที่อ่อนโยน "เจ้าค่ะท่านเจ้าป่า ต่อไปนี้ข้าจะระวังหลีกเลี่ยงพบปะคนพาล ข้าขอขอบพระคุณท่านที่ช่วยชีวิตข้าครั้งนี้ ข้าไม่รู้จะตอบแทนท่านอย่างไรดี" "ฮาๆๆๆๆๆไม่เป็นไรหรอก ข้าทำหน้าที่ของข้า ต่อไปนี้ขอให้เจ้าเป็นเด็กดีก็พอแล้ว ภายภาคหน้าเจ้าจะได้เป็นผู้ใหญ่ที่ดี ไม่ไปพาลหาเรื่องใครๆ" ว่าแล้วก็เดินจากไป....."จบแล้วหรอครับพ่อ"..ทั้งพี่คิมและน้องเคนหันมาถามเกือบจพร้อมๆกัน
"ครับจบแล้ว นี่แหละคนพาลนะ จะเกเรหาเรื่องคนอื่นไปทั่ว "ผมจะสรุปทิ้งท้ายให้ลูกๆทุกครั้งและจะถามความคิดเห็นเช่นเคย "คนพาลคนเกเรนี่ดีไหมลูก" "ไม่ดีครับ"ทั้งสองตอบพร้อมกันอย่างแข็งขัน "แต่พี่คิมนะชอบเกเรหนู"เอาแล้วไหมละ น้องเคนเริ่มเปิดประเด็นอีกแล้ว "ไม่ได้นะลูกต่อไปหนูต้องรักกัน พี่คิมต้องดูแลน้อง อย่าเป็นแบบหมาป่าเกเรคนอื่นก็ไม่ได้ รู้ไหมลูก" พี่คิมทำหน้าสลด รับคำ "ครับพ่อ" "ดีมาก เอาละพากันนอนได้แล้วพรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียน" ผมกล่าวพร้อมลูบหัวลูกชาย..แล้วห่มผ้านอนกอดกันสามคนพ่อลูก..............................
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น